Czy relacje między małżonkami, którzy się rozwodzą, muszą być naprawdę bardzo złe?

Inaczej: czy relacje te mogą być w takie sytuacji dobre? (no powiedzmy w miarę dobre) I czy rozwód sąd da tylko wtedy, gdy te relacje (i zachowanie małżonków) będzie… cóż : bardzo złe?

Pewnie uznasz, że to dziwne pytanie.

No bo przecież nikt się nie rozwodzi, kiedy relacje w małżeństwie są bardzo dobre.

Ale… jakby dobrze się zastanowić i przeanalizować orzecznictwo

Sąd Najwyższy uznaje bowiem (słusznie) że rozkład pożycia nie musi wiązać się z wrogim nastawieniem małżonków do siebie, tak jak przyjazne stosunki nie wykluczają istnienia rozkładu.

Ok, to jeszcze nic:

Wiele orzeczeń ma taki wydźwięk

Zwłaszcza jeżeli małżonkowie mają wspólne dzieci, szczególnie małoletnie, utrzymywanie poprawnych stosunków między małżonkami powinno być normą. Leży to przede wszystkim w interesie dzieci.

Są takie orzeczenia, tak też pisze w swych publikacjach wielu autorów, zajmujących się rozwodami i prawem rodzinnym:

“za trafne należy w tej materii uznać stanowisko, ze generalnie utrzymywanie poprawnych stosunków przez małżonków w okresie zupełnego i trwałego rozkładu pożycia małżeńskiego nie stanowi przejawu pożycia małżeńskiego, jak również przejawu powrotu do wspólnego pożycia, a jest jedynie zachowaniem wynikającym z ogólnie przyjętych norm zachowań międzyludzkich”

i dalej

“kulturalne, eleganckie, zgodne z zasadami przyzwoitości zachowanie się małżonków w stosunku do siebie nie powinno i nie może przesądzać o ocenie, czy miedzy małżonkami  nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia małżeńskiego . Przeciwnie, należy sobie życzyć, żeby zachowanie się rozwodzących małżonków nosiło takie właśnie cechy”

(tak m.in. A. Zieliński, Rozwód. Komentarz praktyczny z orzecznictwem. Wzory pism procesowych. Wyd. Beck 2016 r.)

Można? Można!

Dobrze, wiem, że nie jest to proste.

Prowadziłam w końcu sporo takich spraw.

Ale… może warto spróbować, zwłaszcza jak są dzieci?